Je bekijkt de reis...
Anneke in Ethiopie
Reisverslag Koftu
24 januari 2014
|
Aantal keer bekeken
466
Aantal reacties
18
Debre Zeyit,
Ethiopië
a
A
Koftu
‘How are you?’, roept een jongetje van een jaar of 6. Ik kijk achterom en zie een donkerbruin gezichtje, glimmend van trots dat hij een paar Engelse woorden kent. Van zijn gezicht kijk ik naar zijn voeten, voeten zonder schoenen en kleding die te vies is om over te schrijven. Medelijden borrelt in me omhoog, maar dan kijk ik weer naar zijn gezichtje. Dat straalt, en dat om zoiets ‘kleins’ dat hij een paar Engelse woorden tegen een vreemde kan zeggen!
Beste bloglezers!
Het is zaterdagmiddag, onze vrije middag. We lopen met zijn vieren over een markt in Debre Zeyit. Wat een waar wordt hier verkocht! Lopend door smalle ‘straatjes’, oppassen waar je je voeten zet omdat het een niet al te schoon is. En als je iets koopt, oppassen wat je ervoor betaald, want een ‘Foreign’ is vast heel rijk, en betaald soms het 3 dubbele! Sommige kinderen raken me aan, omdat een blanke huid toch wel raar moet aanvoelen. Vanaf de markt komen we weer in het dorp. Hier is ondertussen een groot feest gaande. Een Ethiopisch traditioneel feest, aldus een feestganger. Met de vraag wat het inhoud, geeft hij als antwoord: geen idee, het is een holiday, dus daar geniet ik van! Even later begint een andere man spontaan aan ons uit te leggen dat dit Epifanie of Timkat is. De doop van de Heere Jezus door Johannes de Doper wordt tijdens deze viering herdacht. Alle Orthodoxe kerken brengen dan tijdens 2 dagen hun ark des verbonds naar één punt, Debre Zeyit dus. Er komen heel wat mensen op af! Bijzonder om te zien! Daarna zijn we met nog een aantal Nederlands gaan volleyballen en ter afsluiting iets met elkaar gaan eten. Rond een uur of 21.00 gaan we naar huis. Achter in de open bak van de Hilux, goed ingepakt in warme kleding, al hobbelend en stuiterend gaan we op weg, zo’n 3 kwartier. In de hoop onderweg nog een hyena te kunnen zien…
De compound waar ik verblijf, ligt op zo’n 1900 meter hoogte. ’s Morgens en ’s avonds waait er regelmatig een stevig windje, maar overdag is het flink warm! ’s Avonds wordt het rond 18.30 donker en ’s ochtends rond 06.30 weer licht. Heerlijk wakker worden van het geluid van de vogels. En ‘s avonds in slaap vallen door het geluid van de krekels, die hier flink wat geluid maken! Op dit moment zijn we met 7 Nederlandse jongeren en fam. Van de Haar. Zeker door de weeks is dit prettig, omdat je zodra het donker is niet meer van de compound af kunt.
Afgelopen week hebben Henny en ik hard aan de container gewerkt. Van lelijk blauw en verroest, is hij nu opgeknapt naar mooi geel. Er zijn een aantal lagen verf overheen gegaan, maar nu past hij hier prachtig in de omgeving. In juli en augustus is het hier regentijd, dan kan het flink regenen. De gewassen gaan groeien en in december vind de oogst plaats. Daarna verdort alles snel. In de ruime 2 weken dat ik hier ben zie ik het gewoon droger worden! In de eerste week zagen we nog dat boeren hun kaf en koren aan het scheiden waren. Het koren wordt in de lucht gegooid, een windvlaag, en het kaf wordt weggeblazen en je houdt het koren over. Prachtig om dit te zien!
Vorige week kwamen er mensen van de gemeente van Debre Zeyit langs in de kliniek. Dit gebeurd wel vaker ter controle. Ze hadden dit keer een punt van kritiek: waarom worden niet alle bevallingen geregistreerd? Dit moet echt beter, aldus één van hen. Verbaast wordt hier door het personeel van de kliniek op gereageerd. Alles wordt namelijk stipt geregistreerd. Wat blijkt? In Ethiopië is het verplicht om te bevallen in een kliniek of in het ziekenhuis. Dit is echter niet haalbaar. Mensen moeten soms uren lopen om bij een kliniek of ziekenhuis te kunnen komen. En dan komt er nog eens bij dat de omstandigheden in deze klinieken en ziekenhuizen vaak te erg voor woorden zijn. In een kliniek, hier niet ver vandaan zijn er in de afgelopen 2 maanden 6 kindjes overleden en 2 vrouwen! Als de vrouwen thuis bevallen moeten ze echter een boete betalen. Wat doen dus de vrouwen die thuis zijn bevallen: ze zeggen dat ze zijn bevallen in de kliniek van de Foreigns, hier dus! Hierdoor ontlopen ze de boete en klopt hier het aantal geregistreerde bevallingen niet volgens de cijfers van de overheid.
Maandag hebben we opnieuw een afscheid meegemaakt. Nu van Wubishet, een verloskundige. Als dank voor alles wat hij heeft gedaan werd er in de kliniek een koffieceremonie gehouden. Deze ceremonie bestaat uit het roosteren van koffiebonen, het fijnstampen en het opwarmen op kooltjes. Het geheel wordt gedaan op de grond, midden in de kantine van de kliniek, versierd met gras en bloemen. Het geheel ziet er gezellig uit en dat is het ook. In gedachte zie ik voor me dat we dit ook doen in Nederland, op de afdeling in het ziekenhuis. Moeilijk om voor te stellen hoor! De koffie is trouwens heerlijk!
Donderdagmorgen zijn we, Henny en ik, met Worku, een verpleegkundige, naar Koftu geweest, een dorpje verderop. Met de carry, een paardenkarretje, over het land en door de rivier. Een prachtig tripje. We gaan op kraamvisite bij een vrouw die een aantal dagen geleden bevallen is van een tweeling van 37 weken. Aangekomen bij de compound stappen we van de carry af. De driver loopt met ons mee om de honden op afstand te houden die flink te keer gaan. We stappen een donker hutje binnen. In een apart, heel donker kamertje vinden we de vrouw met haar twee kindjes. Het kamertje bestaat uit een matras en nog wat potten en pannen, zover we konden zien. Op het matras liggen de kindjes, nog heel klein. Worku stelt de vrouw wat vragen, we kijken naar de kindjes. Daarna volgt er een korte koffieceremonie en eten we Marka, dit is een traditioneel gerecht na een geboorte. Het is gemaakt van meel en daarbij zit een sausje. Het geheel is niet vies, maar lekker is ook anders. Geef mij toch maar beschuit met muisjes! Het is onbeleefd om te weigeren, dus er toch nog aardig wat van gegeten. Het is heel bizar om te zien hoe de mensen hier leven…
Zaterdagmorgen hoopt Els te arriveren, zij is de verpleegkundige/verloskundige die Tineke gaat vervangen. Ik hoop dan, samen met Henny, volgende week te gaan starten in de kliniek!
Dit was het weer voor nu!
Anneke
Beste bloglezers!
Het is zaterdagmiddag, onze vrije middag. We lopen met zijn vieren over een markt in Debre Zeyit. Wat een waar wordt hier verkocht! Lopend door smalle ‘straatjes’, oppassen waar je je voeten zet omdat het een niet al te schoon is. En als je iets koopt, oppassen wat je ervoor betaald, want een ‘Foreign’ is vast heel rijk, en betaald soms het 3 dubbele! Sommige kinderen raken me aan, omdat een blanke huid toch wel raar moet aanvoelen. Vanaf de markt komen we weer in het dorp. Hier is ondertussen een groot feest gaande. Een Ethiopisch traditioneel feest, aldus een feestganger. Met de vraag wat het inhoud, geeft hij als antwoord: geen idee, het is een holiday, dus daar geniet ik van! Even later begint een andere man spontaan aan ons uit te leggen dat dit Epifanie of Timkat is. De doop van de Heere Jezus door Johannes de Doper wordt tijdens deze viering herdacht. Alle Orthodoxe kerken brengen dan tijdens 2 dagen hun ark des verbonds naar één punt, Debre Zeyit dus. Er komen heel wat mensen op af! Bijzonder om te zien! Daarna zijn we met nog een aantal Nederlands gaan volleyballen en ter afsluiting iets met elkaar gaan eten. Rond een uur of 21.00 gaan we naar huis. Achter in de open bak van de Hilux, goed ingepakt in warme kleding, al hobbelend en stuiterend gaan we op weg, zo’n 3 kwartier. In de hoop onderweg nog een hyena te kunnen zien…
De compound waar ik verblijf, ligt op zo’n 1900 meter hoogte. ’s Morgens en ’s avonds waait er regelmatig een stevig windje, maar overdag is het flink warm! ’s Avonds wordt het rond 18.30 donker en ’s ochtends rond 06.30 weer licht. Heerlijk wakker worden van het geluid van de vogels. En ‘s avonds in slaap vallen door het geluid van de krekels, die hier flink wat geluid maken! Op dit moment zijn we met 7 Nederlandse jongeren en fam. Van de Haar. Zeker door de weeks is dit prettig, omdat je zodra het donker is niet meer van de compound af kunt.
Afgelopen week hebben Henny en ik hard aan de container gewerkt. Van lelijk blauw en verroest, is hij nu opgeknapt naar mooi geel. Er zijn een aantal lagen verf overheen gegaan, maar nu past hij hier prachtig in de omgeving. In juli en augustus is het hier regentijd, dan kan het flink regenen. De gewassen gaan groeien en in december vind de oogst plaats. Daarna verdort alles snel. In de ruime 2 weken dat ik hier ben zie ik het gewoon droger worden! In de eerste week zagen we nog dat boeren hun kaf en koren aan het scheiden waren. Het koren wordt in de lucht gegooid, een windvlaag, en het kaf wordt weggeblazen en je houdt het koren over. Prachtig om dit te zien!
Vorige week kwamen er mensen van de gemeente van Debre Zeyit langs in de kliniek. Dit gebeurd wel vaker ter controle. Ze hadden dit keer een punt van kritiek: waarom worden niet alle bevallingen geregistreerd? Dit moet echt beter, aldus één van hen. Verbaast wordt hier door het personeel van de kliniek op gereageerd. Alles wordt namelijk stipt geregistreerd. Wat blijkt? In Ethiopië is het verplicht om te bevallen in een kliniek of in het ziekenhuis. Dit is echter niet haalbaar. Mensen moeten soms uren lopen om bij een kliniek of ziekenhuis te kunnen komen. En dan komt er nog eens bij dat de omstandigheden in deze klinieken en ziekenhuizen vaak te erg voor woorden zijn. In een kliniek, hier niet ver vandaan zijn er in de afgelopen 2 maanden 6 kindjes overleden en 2 vrouwen! Als de vrouwen thuis bevallen moeten ze echter een boete betalen. Wat doen dus de vrouwen die thuis zijn bevallen: ze zeggen dat ze zijn bevallen in de kliniek van de Foreigns, hier dus! Hierdoor ontlopen ze de boete en klopt hier het aantal geregistreerde bevallingen niet volgens de cijfers van de overheid.
Maandag hebben we opnieuw een afscheid meegemaakt. Nu van Wubishet, een verloskundige. Als dank voor alles wat hij heeft gedaan werd er in de kliniek een koffieceremonie gehouden. Deze ceremonie bestaat uit het roosteren van koffiebonen, het fijnstampen en het opwarmen op kooltjes. Het geheel wordt gedaan op de grond, midden in de kantine van de kliniek, versierd met gras en bloemen. Het geheel ziet er gezellig uit en dat is het ook. In gedachte zie ik voor me dat we dit ook doen in Nederland, op de afdeling in het ziekenhuis. Moeilijk om voor te stellen hoor! De koffie is trouwens heerlijk!
Donderdagmorgen zijn we, Henny en ik, met Worku, een verpleegkundige, naar Koftu geweest, een dorpje verderop. Met de carry, een paardenkarretje, over het land en door de rivier. Een prachtig tripje. We gaan op kraamvisite bij een vrouw die een aantal dagen geleden bevallen is van een tweeling van 37 weken. Aangekomen bij de compound stappen we van de carry af. De driver loopt met ons mee om de honden op afstand te houden die flink te keer gaan. We stappen een donker hutje binnen. In een apart, heel donker kamertje vinden we de vrouw met haar twee kindjes. Het kamertje bestaat uit een matras en nog wat potten en pannen, zover we konden zien. Op het matras liggen de kindjes, nog heel klein. Worku stelt de vrouw wat vragen, we kijken naar de kindjes. Daarna volgt er een korte koffieceremonie en eten we Marka, dit is een traditioneel gerecht na een geboorte. Het is gemaakt van meel en daarbij zit een sausje. Het geheel is niet vies, maar lekker is ook anders. Geef mij toch maar beschuit met muisjes! Het is onbeleefd om te weigeren, dus er toch nog aardig wat van gegeten. Het is heel bizar om te zien hoe de mensen hier leven…
Zaterdagmorgen hoopt Els te arriveren, zij is de verpleegkundige/verloskundige die Tineke gaat vervangen. Ik hoop dan, samen met Henny, volgende week te gaan starten in de kliniek!
Dit was het weer voor nu!
Anneke
Reacties (18)
24 januari 2014 18:22 | Door: Rianne van der Zalm
Hoi Anneke,
Wat een gebeurtenissen heb je meegemaakt en wat een wereld van verschil is het met Nederland! Bizar ook dat je voor thuisbevallen een boete krijgt... is hier niet voor te stellen!
Heel veel succes volgende week in de kliniek hoor! Het begin komt in zicht...
Groetjes,
Rianne
24 januari 2014 19:32 | Door: sasja
Anneke!
Ik zit elke keer weer met veel bewondering je blog te lezen. Wat een avontuur, geweldig.
Ook triest om te lezen hoe het daar gaat met de vrouwen en kindjes die overlijden, maar het werk wat jullie daar verrichten is echt fantastisch.
Ik wacht weer vol spanning op je volgende blog.
Groetjes Sasja
vanaf een stille cardio 1
met Nora, Denise en Carmen
24 januari 2014 20:15 | Door: Hester
Leuk om je blog te lezen. Blijf ons op de hoogte houden.
Groetjes Hester
24 januari 2014 21:12 | Door: ome Henk en tante Anke
Ha Anneke,
We zitten steeds te genieten van jouw verhalen, iedereen wil ze lezen. 't Is me nogal een avontuur ook zeg! Ik hoop dat je de komende tijd ook genoeg tijd zal hebben om te schrijven, het zal best drukker worden. We kijken ernaar uit
.
Groeten uit een koud en nat (en luxe) Nederland van ome Henk en tante Anke.
24 januari 2014 21:13 | Door: Marja Roelofs
Ha Anneke,met veel plezier lees ik je blog en petje af voor wat je allemaal mee maakt daar en hoe goed je het beschrijft. Ik hoop voor je dat je snel in de kliniek kan beginnen. Al denk ik dat dat wel zwaar zal zijn.
Succes en sterkte voor de komende tijd. Ik kijk uit naar je volgende avontuur, liefs van Marja.
24 januari 2014 22:21 | Door: Ingrid
Ik heb het idee dat dit niet de laatste trip naar Ethiopie is voor jou, je schrijft met zoveel passie. Leuk om te lezen...zou haast zeggen ik kom eraan... Maar ja, man en kindjes he haha. Ik kijk uit naar je volgende blog.
Groetjes,
Ingrid x
24 januari 2014 23:37 | Door: Leonie
Je beleeft heel wat!! En schrijft er leuk over! Ik kan het door het lezen bijna zelf beleven! Veel plezier daar!!
25 januari 2014 00:12 | Door: Jaco
Hej Anneke!
Leuk verhaal!
Leuk dat er zoveel Nederlanders op de compound zijn. De Jan-Pieter de groeten van me. Waarom ging Wubishet weg? Doe je collega's in de kliniek ook maar de groeten van me.
Een mooie en leerzame week in de kliniek toegewenst!
Groet,
Jaco
25 januari 2014 00:12 | Door: Jaco
Hej Anneke!
Leuk verhaal!
Leuk dat er zoveel Nederlanders op de compound zijn. De Jan-Pieter de groeten van me. Waarom ging Wubishet weg? Doe je collega's in de kliniek ook maar de groeten van me.
Een mooie en leerzame week in de kliniek toegewenst!
Groet,
Jaco
25 januari 2014 00:13 | Door: Jaco
Hej Anneke!
Leuk verhaal!
Leuk dat er zoveel Nederlanders op de compound zijn. De Jan-Pieter de groeten van me. Waarom ging Wubishet weg? Doe je collega's in de kliniek ook maar de groeten van me.
Een mooie en leerzame week in de kliniek toegewenst!
Groet,
Jaco
25 januari 2014 01:18 | Door: Johan (JP)
Dag Anneke, wat een interessant en meeslepend (en leerzaam) verslag. Trefzeker weergegeven. Je houdt die hyena kennelijk nog tegoed...hou em op afstand!
Fijn om zo met jou (en natuurlijk ook met je ouderlijk huis) mee te kunnen leven, wat dan ook gebeurt! Heel veel sterkte en zegen voor de a.s.week. Ik zie uit naar je volgende pennenvrucht.
A Dieu, (JP).
25 januari 2014 09:56 | Door: Wilma
Hey Anneke,
Super om je zo te kunnen volgen!
Mooi om te lezen wat je allemaal meemaakt.. Wel pittig soms lijkt me..
Ik kijk alweer uit naar een volgend verhaal van je..
Succes komende tijd
Geniet ervan!! Xx Wilma
25 januari 2014 18:37 | Door: Mariejan
Hoi Anneke,
wat een avontuur zeg, geweldig.
Geniet ervan xxx
25 januari 2014 19:23 | Door: Leonie
hallo Anneke,
Wat schrijf jij leuk, ik zie bijna alles voor mij...en wat een uitdaging heb je nodig het daar, om te overleven. Zo te horen heb je het naar je zin...beleeft toffe dingen...
Ik hoor je verhelen graag ga zo door xx leonie
26 januari 2014 17:09 | Door: Gerda
Hoi Anneke!
Wat is het weer mooi om alles te lezen!
Inmiddels heb ik de nieuwsbrief ontvangen en je staat heel leuk op de foto!
Veel succes verder en...tot gauw!
groetjes, Gerda
27 januari 2014 23:24 | Door: Diana
Wat mooi weer om te lezen! Kriebels om ook daar te komen helpen zijn er wel zeg!
Onvoorstelbaar hoe het daar verloopt. Mooi dat je mee kon naar de tweeling, en de leefomstandigheden te zien! Het zal al met al ook moeilijke momenten met zich mee brengen!
Sterkte en ook veel werkvreugde toegwenst,.
Wij denken aan je.
28 januari 2014 09:30 | Door: Familie W. Schouten
27 januari 2014 19:18 | Door: Familie W. Schouten
Beste Anneke,
We vulden per abuis onze reactie in bij je vorige verslag! Blijkbaar zaten we een beetje te slapen .....
Daarom hier 0ook nog maar een keer.
Wat het je weer veel meegemaakt en wat een indrukken heb je opgedaan. Je bent misschien vandaag voor het eerst begonnen in de kliniek? Verder hebben we gelezen, dat je je helemaal niet verveelt met al die collega's en Hollanders. Leuk hoor! Veel sterkte toegewenst en we lezen graag wel weer je volgende verslag.
30 januari 2014 13:03 | Door: Alice O
Lieve Annie,
Je nam ons weer even mee in jouw (andere) wereldje daar. Wat een bijzondere belevenissen weer. Fijn dat je zoveel voor anderen kunt betekenen en wat jammer dat dat daar door de overheid lijkt te worden tegengewerkt... Geniet van het werk in de kliniek, ook voor deze week weer sterkte en zegen toegewenst.
We hopen gauw weer met je mee te mogen kijken (lezen).
Lieve groetjes, Bart&Lies