In de kliniek
Door: Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke
31 Januari 2014 | Ethiopië, Debre Zeyit
Beste bloglezers!
Deze week ben ik begonnen met het werk in de kliniek. Wat een mooi en dankbaar werk is dit! Door kleine, voor ons soms zulke simpele dingen, kun je mensen al heel blij maken. De werkwijze en de patiëntencategorie is heel anders, dus wennen is het wel.
De kliniek heeft een Yellow OPD (zwangeren spreekuur), een Red OPD (overige problemen spreekuur), een Delivery room (bevallingen) en een Ward met 3 bedden om patiënten op te nemen voor observatie. De Delivery room wordt nu niet gebruikt ivm het (tijdelijk) stoppen met bevallingen. In de Red OPD komen veel mensen met o.a. huidproblemen (infecties, wonden), oogproblemen, tandproblemen, oorproblemen, diarree en typhus.
Het is dinsdagmorgen. Er zitten al aardig wat mensen buiten te wachten in de toekel, de wachtruimte. Het is vandaag markt in Hidi, waardoor er heel wat mensen op de been zijn. Sommigen maken gelijk even een tussenstop bij de kliniek. Samen met Efa, een verpleegkundige, sta ik op de red OPD. Het is mijn taak om hem de komende weken te begeleiden.
Er stapt een vrouw binnen. Haar kleding is wat smoezelig en armoedig. Ze geeft aan pijn te hebben in haar mond. We kijken met een lampje in haar mond en stuiten direct op ‘very dirty tooths’, aldus Efa. Na goed te hebben gekeken blijkt ze ook redelijk wat gaatjes te hebben. Ze krijgt een doorverwijzing naar de tandarts en een recept voor een tandenborstel en tandpasta. Ondenkbaar in Nederland dat we een recept uitschrijven voor een tandenborstel en tandpasta. Hier echter heel belangrijk. De gaatjes kun je behandelen, maar als er niet aan preventie gedaan wordt is het eind zoek. De vrouw zegt gedag. Als ze bij de deur is aangekomen, morrelt ze wat aan de deurknop. Eerst begrijp ik het probleem niet en kijk ik nog eens goed. Maar dan moet ik erg mijn best doen om niet in de lach te schieten. De vrouw weet gewoon echt niet hoe ze de deur open moet maken. Voor ons zoiets simpels, maar voor de mensen hier helemaal niet. Begrijpelijk, want de meeste hutjes waarin de mensen wonen hebben geen deur met een deurkruk. Ze is hier dan ook echt niet de enige in.
Hygiëne is vaak het sleutelwoord in de kliniek. Bijna bij elke patiënt schrijven we een recept zeep voor. In Nederland ondenkbaar, hier heel belangrijk! Open wonden worden zo snel vies door al het stof, vuile kleding en vieze handen. Huidinfecties komen dan ook heel veel voor. Iedere patiënt krijgt tijdens het spreekuur een glaasje water aangeboden om het drinken te stimuleren. Mensen drinken soms zo weinig, dat ze maar 1 keer per dag naar de toilet moeten. Makkelijk, maar heel gevaarlijk! De sanitaire voorzieningen zijn overigens niet zoals in Nederland, dus ergens is het ook wel voor te stellen.
Woensdag hadden Henny en ik een vrije dag. Rond 10.00 komt Els naar ons toe. Of we meewillen met een patiënt die naar het ziekenhuis in Debre Zeyit moet. Natuurlijk zeggen we ja. We zijn al een poosje onderweg met de ambulance, al hobbelend met een zieke zwangere patiënt, als de chauffeur de sirene aanzet en stopt. Ik kijk naar buiten en ziet direct waarom we moeten stoppen. De weg wordt verspert door een grote kudde kamelen. Prachtig om te zien! Na een poosje kunnen we gelukkig weer verder. Aangekomen bij het ziekenhuis kijk ik verbaast om me heen. Tja, wat is hier nou eigenlijk het ziekenhuis? Tot mijn oog rust op een groep mensen die buiten op wat bankjes zitten (de wachtruimte) naast een wat oud gebouw. We lopen met de patiënt naar de bankjes en nemen daar plaats:
In de wachtruimte zit een vrouw met een kindje van ongeveer 1,5 jaar op schoot. De vrouw zoekt contact met ons en laat het kindje naar ons zwaaien. Schattig, denk ik. Een poosje later loop ik langs de vrouw. Ze houdt me staande en probeert vervolgens haar kindje in mijn armen te stoppen. Niet begrijpend hou ik haar tegen. Al snel besef ik wat ze wil, ze probeert haar kind aan mij te verkopen. Heel bizar! Eerst komt er boosheid in me naar boven, maar dan kijk ik nog eens goed. De vrouw en het kindje zijn armoedig gekleed. Waarschijnlijk probeert de vrouw een betere toekomst voor haar kindje te vinden, wat ergens begrijpelijk is. Maar om dan je kindje te verkopen… Echt heel triest!
Binnen in het ziekenhuis aangekomen kunnen we weer plaatsnemen in een wachtruimte. Ik kijk eens rond. Iedereen loopt door elkaar. Dan naar het ene kamertje, dan naar het andere kamertje, heel rommelig en absoluut niet logisch. De patiënt die we naar het ziekenhuis brengen is ruim 35 weken zwanger en heeft symptomen van zwangerschapsvergiftiging. Een dokter meet nog een keer haar bloeddruk, te hoog. Ze krijgt een recept voor medicatie en mag weer naar huis. Verbaast kijk ik Worku (verpleegkundige die mee is) aan. Het lijkt mij dat deze vrouw opgenomen moet worden? Tja, aldus Worku, er zit niks anders op om de vrouw weer mee te nemen. 2 dagen later komt de vrouw weer naar de kliniek, half in shock. Snel wordt de vrouw naar het ziekenhuis gebracht. Hopelijk is het nog niet te laat… Maar als je dan verhalen hoort over de behandeling in het ziekenhuis weet ik het nog niet zo zeker. Regelmatig valt ook de stroom uit en is er dus gewoon 's avonds ook geen licht.
Al met al een mooie en indrukwekkende week. Er komen ook fijne gesprekken opgang met de collega’s. Zeker als we ’s avonds nog eventjes langsgaan in de kliniek waar ook 's avonds en 's nachts 1 verpleegkundige aanwezig is.
Dit was het voor nu!
Anneke
Deze week ben ik begonnen met het werk in de kliniek. Wat een mooi en dankbaar werk is dit! Door kleine, voor ons soms zulke simpele dingen, kun je mensen al heel blij maken. De werkwijze en de patiëntencategorie is heel anders, dus wennen is het wel.
De kliniek heeft een Yellow OPD (zwangeren spreekuur), een Red OPD (overige problemen spreekuur), een Delivery room (bevallingen) en een Ward met 3 bedden om patiënten op te nemen voor observatie. De Delivery room wordt nu niet gebruikt ivm het (tijdelijk) stoppen met bevallingen. In de Red OPD komen veel mensen met o.a. huidproblemen (infecties, wonden), oogproblemen, tandproblemen, oorproblemen, diarree en typhus.
Het is dinsdagmorgen. Er zitten al aardig wat mensen buiten te wachten in de toekel, de wachtruimte. Het is vandaag markt in Hidi, waardoor er heel wat mensen op de been zijn. Sommigen maken gelijk even een tussenstop bij de kliniek. Samen met Efa, een verpleegkundige, sta ik op de red OPD. Het is mijn taak om hem de komende weken te begeleiden.
Er stapt een vrouw binnen. Haar kleding is wat smoezelig en armoedig. Ze geeft aan pijn te hebben in haar mond. We kijken met een lampje in haar mond en stuiten direct op ‘very dirty tooths’, aldus Efa. Na goed te hebben gekeken blijkt ze ook redelijk wat gaatjes te hebben. Ze krijgt een doorverwijzing naar de tandarts en een recept voor een tandenborstel en tandpasta. Ondenkbaar in Nederland dat we een recept uitschrijven voor een tandenborstel en tandpasta. Hier echter heel belangrijk. De gaatjes kun je behandelen, maar als er niet aan preventie gedaan wordt is het eind zoek. De vrouw zegt gedag. Als ze bij de deur is aangekomen, morrelt ze wat aan de deurknop. Eerst begrijp ik het probleem niet en kijk ik nog eens goed. Maar dan moet ik erg mijn best doen om niet in de lach te schieten. De vrouw weet gewoon echt niet hoe ze de deur open moet maken. Voor ons zoiets simpels, maar voor de mensen hier helemaal niet. Begrijpelijk, want de meeste hutjes waarin de mensen wonen hebben geen deur met een deurkruk. Ze is hier dan ook echt niet de enige in.
Hygiëne is vaak het sleutelwoord in de kliniek. Bijna bij elke patiënt schrijven we een recept zeep voor. In Nederland ondenkbaar, hier heel belangrijk! Open wonden worden zo snel vies door al het stof, vuile kleding en vieze handen. Huidinfecties komen dan ook heel veel voor. Iedere patiënt krijgt tijdens het spreekuur een glaasje water aangeboden om het drinken te stimuleren. Mensen drinken soms zo weinig, dat ze maar 1 keer per dag naar de toilet moeten. Makkelijk, maar heel gevaarlijk! De sanitaire voorzieningen zijn overigens niet zoals in Nederland, dus ergens is het ook wel voor te stellen.
Woensdag hadden Henny en ik een vrije dag. Rond 10.00 komt Els naar ons toe. Of we meewillen met een patiënt die naar het ziekenhuis in Debre Zeyit moet. Natuurlijk zeggen we ja. We zijn al een poosje onderweg met de ambulance, al hobbelend met een zieke zwangere patiënt, als de chauffeur de sirene aanzet en stopt. Ik kijk naar buiten en ziet direct waarom we moeten stoppen. De weg wordt verspert door een grote kudde kamelen. Prachtig om te zien! Na een poosje kunnen we gelukkig weer verder. Aangekomen bij het ziekenhuis kijk ik verbaast om me heen. Tja, wat is hier nou eigenlijk het ziekenhuis? Tot mijn oog rust op een groep mensen die buiten op wat bankjes zitten (de wachtruimte) naast een wat oud gebouw. We lopen met de patiënt naar de bankjes en nemen daar plaats:
In de wachtruimte zit een vrouw met een kindje van ongeveer 1,5 jaar op schoot. De vrouw zoekt contact met ons en laat het kindje naar ons zwaaien. Schattig, denk ik. Een poosje later loop ik langs de vrouw. Ze houdt me staande en probeert vervolgens haar kindje in mijn armen te stoppen. Niet begrijpend hou ik haar tegen. Al snel besef ik wat ze wil, ze probeert haar kind aan mij te verkopen. Heel bizar! Eerst komt er boosheid in me naar boven, maar dan kijk ik nog eens goed. De vrouw en het kindje zijn armoedig gekleed. Waarschijnlijk probeert de vrouw een betere toekomst voor haar kindje te vinden, wat ergens begrijpelijk is. Maar om dan je kindje te verkopen… Echt heel triest!
Binnen in het ziekenhuis aangekomen kunnen we weer plaatsnemen in een wachtruimte. Ik kijk eens rond. Iedereen loopt door elkaar. Dan naar het ene kamertje, dan naar het andere kamertje, heel rommelig en absoluut niet logisch. De patiënt die we naar het ziekenhuis brengen is ruim 35 weken zwanger en heeft symptomen van zwangerschapsvergiftiging. Een dokter meet nog een keer haar bloeddruk, te hoog. Ze krijgt een recept voor medicatie en mag weer naar huis. Verbaast kijk ik Worku (verpleegkundige die mee is) aan. Het lijkt mij dat deze vrouw opgenomen moet worden? Tja, aldus Worku, er zit niks anders op om de vrouw weer mee te nemen. 2 dagen later komt de vrouw weer naar de kliniek, half in shock. Snel wordt de vrouw naar het ziekenhuis gebracht. Hopelijk is het nog niet te laat… Maar als je dan verhalen hoort over de behandeling in het ziekenhuis weet ik het nog niet zo zeker. Regelmatig valt ook de stroom uit en is er dus gewoon 's avonds ook geen licht.
Al met al een mooie en indrukwekkende week. Er komen ook fijne gesprekken opgang met de collega’s. Zeker als we ’s avonds nog eventjes langsgaan in de kliniek waar ook 's avonds en 's nachts 1 verpleegkundige aanwezig is.
Dit was het voor nu!
Anneke
-
31 Januari 2014 - 18:55
Hans En Roos:
Wat een indrukwekkende verhalen An!
Heel leuk om het op een afstandje te volgen!
De tijd zal wel vliegen, geniet er van meid!
Liefs ons -
31 Januari 2014 - 19:20
Jeanine:
Ha Anneke,
Bizar en interessant om te lezen, vooral omdat k zelf op verlosafd werk, wat 'n verschil hè... Best frustrerend soms denk ik hoe dingen gaan!
Succes hè!
Groetjes, Jeanine -
31 Januari 2014 - 19:33
Helma:
Ha Anneke,
Wat een overvloed aan nieuwe indrukken!
Lijkt me toch ook regelmatig frustrerend.
O.a. als je ziet dat het met de 35 weken zwangere niet goed gaat, ze naar huis wordt gestuurd en dan later nog zieker terugkomt. Weet je hoe het verder is gegaan met haar?
Wel echt interessant om je verhalen zo te lezen An.
Hoe ziet jouw eigen huisvesting eruit?
Vertel daar volgende keer maar wat over aan zuster Buzink -
31 Januari 2014 - 21:14
Reinier En Diana:
Bijzonder om te lezen ! Ik lees ze steeds gretig!
Wat heftig wat je meemaakt! Sterkte met alle dingen die je ziet en meemaakt!
Groetjes van ons -
31 Januari 2014 - 21:54
Jaco:
Hej An,
Bizar dat ze dat kind aan je wilde verkopen. Dan is de nood echt heel hoog!
Doe Els de groeten van me.
Goed weekend!
Jaco -
01 Februari 2014 - 20:27
Johan (JP):
Dag Anneke,
Bedankt voor je mooie en weer veelzijdige verslag;
Grappig dat je chauffeur die kudde kamelen nog op tijd zag
[je had ze zelf zeker bijna over het hoofd gezien...;
en ze hebben daar, denk ik, geen zebrapad bovendien...]
Wat je doet en meemaakt, is uniek,
Je verslag lijkt net gecomponeerd als muziek.
Je bent dienstbaar, zoals blijkt, in een zeer veelzijdige kliniek.
Ook steeds veel sterkte en inzicht in de diagnostiek...!
Veel wijsheid, kracht en zegen in de nieuwe week,
't Is al weer februari, zoals bleek...
Een welgemeende groet
en a Dieu van JP. -
01 Februari 2014 - 20:27
Toke Van Driel:
Hoi Anneke,
Wat een heftige verhalen.
Wat zijn we toch rijk hier in Nederland hè?!
Heel veel succes verder!!!
Hartelijke groet van Toke. -
03 Februari 2014 - 20:03
Sjaan Boender:
Hallo Anneke,
wat een wereld van verschil in alle dingen .
wat ben ik dankbaar dat ik met mijn gezin in holland mag wonen.
ik heb weer met plezier je verslag gelezen.
indrukwekkend.
ik wens je weer het beste toe ,en tot je volgende blog.
hartelijke groeten van Sjaan boender -
04 Februari 2014 - 10:52
Astrid:
Hee meid,
Gaaf gaaf gaaf…. je verslagen zijn gewoon gaaf om te lezen.
Je hoef je ogen maar dicht te doen… en je kan het voor je zien.
Wat zijn we toch rijk in het Westen he! En vaak beseffen we dit niet eens.
Maar An, hebbie eigenlijk wel zin om terug te komen?? hifi
De people zijn mooi daar he! Zo dankbaar.
En de koffie… hmmm goddelijk haha
Geniet An, geniet.
Ben wel trots op je dat je dit gewoon doe voor je medemens.
Ciao, Astrid -
06 Februari 2014 - 11:01
Aart Bloemheuvel:
Hallo Anneke,
Heb met veel belangstelling je blog gelezen. Veel respect voor je...en begrijp van je moeder dat je ook nog tijd vindt voor jezelf. Hartstikke goed.
gr. Aart -
11 Februari 2014 - 20:24
Alice O.:
Hey Annie,
Hoe bestaat het, dit verslag had ik nog helemaal niet gelezen; de weken vliegen voorbij. Voor jou zeker!! Maar wat een ellende allemaal zeg, wat lijkt het dan oneerlijk, hè! Gelukkig kun je ook van de mooie dingen en leuke momenten genieten, die er ook genoeg zijn. Oh ik zie je gezicht al voor me, met die deurknop =grinnik=. Fijn dat je het daar zo gezellig hebt, ook met de anderen. Zo te lezen heb je nog niet echt last van heimwee... Allemensen als ik die prachtige verhalen (volgens Bart heb je een "poëtische schrijfstijl" :) !) lees, vrees ik dat je je hart daar inmiddels een beetje verloren hebt... We zien je graag terug, maar kan me hééél goed voorstellen dat je je jezelf daar wel nodig voelt. Nou geniet er weer verder van en bovenal veel kracht en wijsheid toegewenst.
Lieve liefsjes, Liesje (en Bart!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
