Traditionele behandeling

‘Foreign, foreign!’ Ik loop de trap af richting de kliniek. Buiten het hek, die om de compound heen loopt, staat een waterpomp. Dagelijks komen hier heel wat mensen, voornamelijk kinderen, om water te halen. Ook nu staan er weer heel wat kinderen. Samen met hun ezeltjes lopen ze heel wat kilometers om water te halen. Het water van onze pomp is schoon, dus dan zijn deze kilometers wel wat waard. Als de waterkannen gevuld zijn laden ze de ezeltjes vol met deze waterkannen lopen ze weer terug. Prachtig om dit te zien. Vaak hebben, zeker de kinderen, de grootste lol met elkaar. En als ze dan ook nog eens een blanke zien, kunnen ze het niet laten om ‘Foreign, Foreign’ of ‘Money, Money’ te roepen!

Beste bloglezers,

De weken vliegen voorbij of moet ik al maanden zeggen? De afgelopen tijd heb ik wisselend op de Yellow OPD (zwangerschapscontroles) en op de Red OPD (overige problemen) gestaan. Op de Yellow OPD betekent dit het doen van zwangerschapscontroles. Er wordt in het kort advies gegeven over hygiëne, goed en gezond eten en drinken. Daarbij maken we ook controle echo’s. Vandaag was er een jonge vrouw, in verwachting van haar eerste kindje. We doen de gewoonlijke controles, waarbij ook de echo hoort. We plaatsen het apparaatje op haar buik om een echo te maken. Als er beeld verschijnt kijkt de aanstaande moeder heel verbaast! Ze schiet in de lacht en kan vervolgens niet meer stoppen met lachen. Zo verbaast is ze om haar kindje in haar buik te kunnen zien! Iets wat in Nederland heel gewoon is, het maken van een echo hoort er gewoon bij, is hier heel bijzonder! Bizar ook om dat verschil te zien. Aanstaande moeders in Nederland staan goed onder controle en beginnen al snel met het uitzoeken van een uitgebreide babyuitzet. Nou geloof me, dat gebeurt hier echt niet! Aanstaande moeders krijgen wat informatie over de zwangerschap en de bevalling van moeders en buurvrouwen en dat is het! Veel vrouwen komen pas in de 6e maand, of soms zelfs pas bij de bevalling naar de kliniek.

Traditionele behandelingen komen we ook tegen. Afgelopen week kwam er een zwangere vrouw de kliniek binnen. Ze geeft aan een wondje op haar hoofd te hebben, omdat ze een aantal dagen geleden met haar hoofd op een steen terecht is gekomen. We vragen haar de doek van haar hoofd te halen en het wondje aan ons te laten zien. Onder de hoofddoek komt een flinke bos met kleine vlechtjes tevoorschijn. Veel vrouwen hebben dit hier, lijkt me trouwens een aardig karwei om al die vlechtjes te maken in het kroeshaar! We schrikken als we haar hoofd zien. Midden op haar hoofd zit een groot samengeklonterd bruin geheel. Het lijkt wel opgedroogd bloed, maar na wat vragen blijkt dit een soort koffiedik te zijn. Dit wordt traditioneel gebruikt om wonden te genezen. Even staan we met onze handen in het haar, waar gaan we beginnen met schoonmaken? Haar hele hoofd zit onder het koffiedik. Eerst maar de vlechtjes eruit halen.. Tja makkelijker gezegd dan gedaan! Na alles goed schoongemaakt te hebben, we zij denk ik ruim een uur verder, bekijken we de wond nog eens goed. De wond blijkt een flinke snee van ongeveer 3 cm lang te zijn en bijna 1 cm diep! Maar zodra we de wond willen gaan behandelen, besluit de vrouw echter dat het zo wel genoeg is. Ze wil geen behandeling meer. Toch wel frustrerend, want we zien al voor ons hoe de wond er over een paar dagen uit gaat zien en over de gevolgen maar te zwijgen. De man van de vrouw besluit ook dat het genoeg is. We praten als brugman, maar het mag niet meer baten. Ze gaan weer naar huis. Veel mensen leven hier echt bij de dag en lijken soms niet goed te bedenken wat sommige beslissingen betekenen voor de dag van morgen. We houden ons hart vast….

De deur gaat open en ik kijk naar de oude vrouw die Efa (verpleegkundige) binnen laat. Ze gaat in het zwart gekleed, wat je hier op zich niet zo heel veel tegenkomt. Veel kleurtjes en alle mogelijke combinaties worden hier vaak gebruikt. Ik kijk haar nog eens aan. In haar arm heeft ze een kindje van een paar weken oud. Ze kijkt liefdevol naar het kindje. Dan horen we haar verhaal. Een paar dagen geleden is haar dochter overleden, de moeder van het jongetje. Heel verdrietig. De vader is niet in beeld en de oma heeft nu de zorg over dit kindje. Het jongetje heeft nu echter geen voeding meer. Alle vrouwen geven hier borstvoeding tenzij het echt niet mogelijk is. Flesvoeding is vaak veel te duur en bovendien gaat het klaarmaken vaak ook niet met de nodige hygiëne gepaard. Het kindje werd nu gezoogd door buurvrouwen, maar dit kan ook niet langer zo doorgaan. Gelukkig kunnen wij voor flesvoeding zorgen. Een groot gedeelte wordt door onze kliniek gesponsord waardoor het betaalbaar is voor de vrouw. Heel verdrietig allemaal, maar ook mooi om te zien hoe er in een gemeenschap zo voor elkaar wordt gezorgd!

Naast het werken in de kliniek, hebben we ook gelukkig nog wat tijd om wat tripjes te maken. Afgelopen zaterdag zijn we naar Ziway geweest om een boottochtje te doen over een van de grootste meren in Ethiopië. Je kunt hier heel veel vogels spotten en ook Hippo’s. Om hier naar toe te kunnen moesten we met het openbaar vervoer. Een hele belevenis op zich! ‘s Morgens vroeg om 06.00 vertrokken we vanuit Debre Zeyit. We hadden al snel een busje gevonden die richting Ziway gaat. Maar voordat de het minibusje gaat rijden moet hij eerst vol zitten! En vol betekend ook echt vol. Opgepropt met 23 mensen in een busje, een rit van 3 uur, is best pittig. Maar absoluut leuk om een keer mee te maken. Tijdens een overstap stapten er aardig wat mensen uit. Dit betekende dat we een uur door het plaatsje heen reden om mensen te werven, zodat het busje weer vol zit. Dit gaat ook gepaard met mensen gewoon bij de arm te pakken en bijna dwingen dat ze mee moeten! En schreeuwen dat de chauffeurs kunnen, alsof je op een markt rondloopt!

Dit was het voor nu weer!

Anneke