Rijkdom en armoede, droogte en.. regen!
Blijf op de hoogte en volg Anneke
08 Februari 2014 | Ethiopië, Debre Zeyit
Het is vrijdagmorgen, half 6. Ik schrik wakker van flink gekletter op het dak. Het lijkt wel regen, maar eigenlijk is dat onmogelijk. Al maanden is er geen druppel gevallen en nu ineens regen? Ik kijk naar buiten en zie tot mijn grote verbazing dat het flink regent! De natuur is er even stil van, maar kort daarna beginnen de vogels weer flink te fluiten. Een heerlijke frisse geur komt me tegemoet. Het doet wat vreemd aan na al die weken van zon en droogte. De hele morgen heeft de regen aangehouden. Wat lekker kan regen dan zijn!
Beste bloglezers!
De afgelopen week weer een indrukwekkende week in de kliniek gehad. Hoe onvoorstelbaar dichtbij kan rijkdom en armoede bij elkaar liggen. ’s Morgens meegedraaid op de Yellow OPD (zwangerschapscontroles) en ’s middags allerlei materialen die uit Nederland afkomstig zijn uitgezocht. Wat een spullen hebben we in Nederland! Ongelofelijk gewoon. Allerlei in Nederland afgedankte materialen, daar kun je de mensen hier heel veel plezier mee doen! De kleding hebben we weggegeven aan wat werknemers en mensen die in de kliniek kwamen. Zo mooi om te zien, hoe blij de mensen zijn met kleding die wij al lang afgedankt hebben. Zo trots als de staljongen keek met zijn nieuwe broek en shirt! Zoiets vergeet je niet gauw!
’s Morgens rond 8 uur begint mijn werkdag. Als ik de trap oploop naar de kliniek wordt ik enthousiast begroet door werknemers van het bedrijf hier. Ze noemen mij Annika, want Anneke vinden ze lastig. De begroeting gaat gepaard met een hand en elkaar aanraken met de schouders. Deze week werk ik samen met Aberash een vrouwelijke collega. De eerste patiënten dienen zich aan en we roepen ze in de spreekkamer. Verbaast en lachend kijken ze me aan als ik hen in het Oromifa (streektaal) vraagt of ze wat water willen drinken. Verbaasd, omdat ze het niet verwachten, lachend, omdat ik het vast niet zuiver uitspreekt. Gelijk praten ze enthousiast verder tegen me in het Oromifa, maar helaas moet ik hen al gelijk teleurstellen. Het was dit zinnetje wat ik weet, verder niet veel meer dan een paar woorden. Toch wel lastig als je niet dezelfde taal spreekt! Het is vrij intensief voor de verpleegkundige om alles naar het Engels te vertalen, zodat ik ook weet wat er gezegd wordt. Rond 09.00 drinken we wat met elkaar. De kopjes koffie en thee worden tot de rand toe gevuld. Als wij, Nederlanders, het inschenken, gewoon een klein stukje onder de rand, krijg je direct commentaar. Het is volgens hen niet vriendelijk om zo’n ‘leeg’ kopje te geven aan iemand. Wij geven dan terug dat je je koffie dan eindelijk eens normaal kunt drinken en niet uit je kopje hoeft te slurpen. Daar word dan weer hard om gelachen. Tussen de middag eet ik in de kantine, waar ook de andere werknemers van het bedrijf eten. Je kunt kiezen uit Injerra of Spaghetti. Injerra is hier een gerecht dat de mensen vaak 3 keer op een dag eten. Het is een zurige grote platte koek, gemaakt van Tef. Daarin gaat een sausje en soms wat groenten, heel gezond. Daar de Spaghetti vrij pittig is, wordt het vrijwel elke dag Injerra...
In de kliniek komt een jonge vrouw binnen met een baby’tje van 5 weken in haar draagdoek gewikkeld. Ze geeft aan een pijnlijke borst te hebben tijdens het voeden van haar kindje. De vrouw blijkt een flinke borstontsteking te hebben. We nemen haar ter observatie op in de kliniek en geven haar een antibioticakuur. Het werkt hier niet om instructies mee te geven en de vrouw weer naar huis te sturen. Een ontstoken wond schoonhouden in een stoffig hutje is niet te doen. Daarbij is het ook belangrijk dat de antibiotica stipt wordt ingenomen en daar ze hier vaak geen klok hebben is het hierdoor ook niet handig. De wond spoelen we 3 keer op een dag onder de douche. In het begin begreep de vrouw er niets van: 3 keer per dag onder de douche? Ze gaat nooit onder de douche! Vervolgens ook nog eens elke dag een schoon bed, überhaupt een bed op pootjes en geen matras op de vloer is al heel ongewoon. Het is ook duidelijk dat de vrouw zich niet op haar gemak voelt. Ze weet niet zo goed wat ze de hele dag moet doen. Contact maken met haar kindje lijkt ze ook niet te kunnen of heel moeilijk te vinden. Als wij haar baby vast houden, praten we zoveel mogelijk tegen het kindje en zingen we liedjes. Na een paar dagen gaat de vrouw ook zingen met haar kindje. Heel mooi om dit te zien. Om haar dagen verder te vullen geven we de vrouw een kleurboek. Eerst denk ik nog, een kleurboek? Zoiets geeft je toch aan kinderen? Maar ik heb het mis, want de vrouw vind het geweldig! Waarschijnlijk heeft ze nog nooit gekleurd of sowieso een kleurboek gezien. Ze vermaakt zich prima. Heerlijk om dan te zien hoe ze de kleuren gebruikt: de haren worden paars, gezichten worden groen.. Na een week mag de vrouw naar huis.
Na 2 dagen komt ze weer op het spreekuur. Haar kindje ligt stil in haar armen. We wegen het kindje en het blijkt 500 gram te zijn afgevallen, veel te veel! De moeder wil echter niet nogmaals opgenomen worden, dus komt ze elke dag lopend naar de kliniek om hier haar kindje te voeden. De vrouw lijkt wat zwakbegaafd, ze heeft strakke begeleiding nodig. Misschien kunnen we haar wat helpen, want andere hulpinstanties zijn er niet. Hopelijk zal het snel beter gaan met het kindje!
Vorige week vertelde ik jullie over een vrouw met symptomen van zwangerschapsvergiftiging die we naar het ziekenhuis in Debre Zeyit hebben gestuurd. Daar werd ze niet opgenomen. Later hebben we vernomen dat ze toch in een andere kliniek is opgenomen. Daar zal ze blijven tot aan de bevalling. We hopen dat alles goed zal verlopen!
Met het ziekenhuis hebben we ook deze week te maken gehad. ’s Avonds rond een uur of half 10 komt er een jongeman van rond de 17 binnen met een flinke wond bij zijn pols. Met een bijl is op hem ingehakt. De jongen wordt met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis aangekomen is er echter geen dokter. Er wordt geweigerd om een dokter te bellen. Ze wilden de wond hechten en de jongen weer met ons mee terug laten gaan. Dit hebben we echter geweigerd. Ze besloten om hem de andere dag dan toch te opereren om zijn functie van zijn hand een kans te geven. De jongeman had ontzettend veel pijn. Alle medicatie die je nodig hebt, moet je eerst laten halen bij de plaatselijke apotheek. Dit geld ook voor de Morfine. Op de afdeling hangt een briefje met daarop wat de medicatie kost. Onder aan het briefje staat ook: ‘by dead: 50 birr’. Met andere woorden: als je sterft, kost het je ongeveer 2 euro. Ongelofelijk hè!
Tsjou,
Anneke
Beste bloglezers!
De afgelopen week weer een indrukwekkende week in de kliniek gehad. Hoe onvoorstelbaar dichtbij kan rijkdom en armoede bij elkaar liggen. ’s Morgens meegedraaid op de Yellow OPD (zwangerschapscontroles) en ’s middags allerlei materialen die uit Nederland afkomstig zijn uitgezocht. Wat een spullen hebben we in Nederland! Ongelofelijk gewoon. Allerlei in Nederland afgedankte materialen, daar kun je de mensen hier heel veel plezier mee doen! De kleding hebben we weggegeven aan wat werknemers en mensen die in de kliniek kwamen. Zo mooi om te zien, hoe blij de mensen zijn met kleding die wij al lang afgedankt hebben. Zo trots als de staljongen keek met zijn nieuwe broek en shirt! Zoiets vergeet je niet gauw!
’s Morgens rond 8 uur begint mijn werkdag. Als ik de trap oploop naar de kliniek wordt ik enthousiast begroet door werknemers van het bedrijf hier. Ze noemen mij Annika, want Anneke vinden ze lastig. De begroeting gaat gepaard met een hand en elkaar aanraken met de schouders. Deze week werk ik samen met Aberash een vrouwelijke collega. De eerste patiënten dienen zich aan en we roepen ze in de spreekkamer. Verbaast en lachend kijken ze me aan als ik hen in het Oromifa (streektaal) vraagt of ze wat water willen drinken. Verbaasd, omdat ze het niet verwachten, lachend, omdat ik het vast niet zuiver uitspreekt. Gelijk praten ze enthousiast verder tegen me in het Oromifa, maar helaas moet ik hen al gelijk teleurstellen. Het was dit zinnetje wat ik weet, verder niet veel meer dan een paar woorden. Toch wel lastig als je niet dezelfde taal spreekt! Het is vrij intensief voor de verpleegkundige om alles naar het Engels te vertalen, zodat ik ook weet wat er gezegd wordt. Rond 09.00 drinken we wat met elkaar. De kopjes koffie en thee worden tot de rand toe gevuld. Als wij, Nederlanders, het inschenken, gewoon een klein stukje onder de rand, krijg je direct commentaar. Het is volgens hen niet vriendelijk om zo’n ‘leeg’ kopje te geven aan iemand. Wij geven dan terug dat je je koffie dan eindelijk eens normaal kunt drinken en niet uit je kopje hoeft te slurpen. Daar word dan weer hard om gelachen. Tussen de middag eet ik in de kantine, waar ook de andere werknemers van het bedrijf eten. Je kunt kiezen uit Injerra of Spaghetti. Injerra is hier een gerecht dat de mensen vaak 3 keer op een dag eten. Het is een zurige grote platte koek, gemaakt van Tef. Daarin gaat een sausje en soms wat groenten, heel gezond. Daar de Spaghetti vrij pittig is, wordt het vrijwel elke dag Injerra...
In de kliniek komt een jonge vrouw binnen met een baby’tje van 5 weken in haar draagdoek gewikkeld. Ze geeft aan een pijnlijke borst te hebben tijdens het voeden van haar kindje. De vrouw blijkt een flinke borstontsteking te hebben. We nemen haar ter observatie op in de kliniek en geven haar een antibioticakuur. Het werkt hier niet om instructies mee te geven en de vrouw weer naar huis te sturen. Een ontstoken wond schoonhouden in een stoffig hutje is niet te doen. Daarbij is het ook belangrijk dat de antibiotica stipt wordt ingenomen en daar ze hier vaak geen klok hebben is het hierdoor ook niet handig. De wond spoelen we 3 keer op een dag onder de douche. In het begin begreep de vrouw er niets van: 3 keer per dag onder de douche? Ze gaat nooit onder de douche! Vervolgens ook nog eens elke dag een schoon bed, überhaupt een bed op pootjes en geen matras op de vloer is al heel ongewoon. Het is ook duidelijk dat de vrouw zich niet op haar gemak voelt. Ze weet niet zo goed wat ze de hele dag moet doen. Contact maken met haar kindje lijkt ze ook niet te kunnen of heel moeilijk te vinden. Als wij haar baby vast houden, praten we zoveel mogelijk tegen het kindje en zingen we liedjes. Na een paar dagen gaat de vrouw ook zingen met haar kindje. Heel mooi om dit te zien. Om haar dagen verder te vullen geven we de vrouw een kleurboek. Eerst denk ik nog, een kleurboek? Zoiets geeft je toch aan kinderen? Maar ik heb het mis, want de vrouw vind het geweldig! Waarschijnlijk heeft ze nog nooit gekleurd of sowieso een kleurboek gezien. Ze vermaakt zich prima. Heerlijk om dan te zien hoe ze de kleuren gebruikt: de haren worden paars, gezichten worden groen.. Na een week mag de vrouw naar huis.
Na 2 dagen komt ze weer op het spreekuur. Haar kindje ligt stil in haar armen. We wegen het kindje en het blijkt 500 gram te zijn afgevallen, veel te veel! De moeder wil echter niet nogmaals opgenomen worden, dus komt ze elke dag lopend naar de kliniek om hier haar kindje te voeden. De vrouw lijkt wat zwakbegaafd, ze heeft strakke begeleiding nodig. Misschien kunnen we haar wat helpen, want andere hulpinstanties zijn er niet. Hopelijk zal het snel beter gaan met het kindje!
Vorige week vertelde ik jullie over een vrouw met symptomen van zwangerschapsvergiftiging die we naar het ziekenhuis in Debre Zeyit hebben gestuurd. Daar werd ze niet opgenomen. Later hebben we vernomen dat ze toch in een andere kliniek is opgenomen. Daar zal ze blijven tot aan de bevalling. We hopen dat alles goed zal verlopen!
Met het ziekenhuis hebben we ook deze week te maken gehad. ’s Avonds rond een uur of half 10 komt er een jongeman van rond de 17 binnen met een flinke wond bij zijn pols. Met een bijl is op hem ingehakt. De jongen wordt met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis aangekomen is er echter geen dokter. Er wordt geweigerd om een dokter te bellen. Ze wilden de wond hechten en de jongen weer met ons mee terug laten gaan. Dit hebben we echter geweigerd. Ze besloten om hem de andere dag dan toch te opereren om zijn functie van zijn hand een kans te geven. De jongeman had ontzettend veel pijn. Alle medicatie die je nodig hebt, moet je eerst laten halen bij de plaatselijke apotheek. Dit geld ook voor de Morfine. Op de afdeling hangt een briefje met daarop wat de medicatie kost. Onder aan het briefje staat ook: ‘by dead: 50 birr’. Met andere woorden: als je sterft, kost het je ongeveer 2 euro. Ongelofelijk hè!
Tsjou,
Anneke
-
08 Februari 2014 - 16:09
Sjaan Boender:
Hallo Anneke,
nou zeg,apart om te lezen dat je blij bent met regen.
dat komt natuurlijk omdat wij er hier zo erg veel van hebben.
wij zijn blij met zon!.
mooie dingen gebeuren er bij jullie in de kliniek.
succes verder en we kijken uit naar je volgende schrijven.
hartelijke groeten uit Holland van
familie Boender -
08 Februari 2014 - 17:59
Johan (JP):
(Regen)water is (over)leven! Fijn/dankbaar/gegund dat cadeautje voor jullie...
Beste Anneke, fijn je 'kleurrijke' verslag van een weer zeer gevarieerde werk- en m e n s e nweek. Je wordt langzaam maar zeker een echte medische doe-het-zelv(st)er-, zo is de indruk. Veilig gevoel voor je omgeving, toch? Moeten alle bloggers hun kledingkasten es nakijken...? En dan via de Hidi-organisatie...d'r komt vast wel het nodige boven water. Annika, we weten dus nu ook hoe we jou straks het beste kunnen begroeten. Dat gaat vast wel lukken.
Samen voor en met je maatjes, veel zegen, moed en kracht
Voor de taak die ook volgende week weer wacht!
Hartelijke groet.
Zie met belangstelling uit naar je volgende impressies.
a Dieu. JP. -
09 Februari 2014 - 07:09
Vivianne:
Hoi Anneke
Wat een bijzonder verhaal weer. Heel succes nog en ik kijk weer uit naar je volgende blog
Groetjes vivianne -
09 Februari 2014 - 12:49
Pieter:
Hoi Anneke,
Ik lees elke keer met genoegen je verhaal.
Wat een beleving en wat een contrast, eigenlijk zou een verplichte
Stage in het buitenland verplicht moeten worden in de zorg.
Want dan pas beseffen we in wat voor een verkwistende maatschappy
Wij leven.
Heel veel succes daar nog, ik denk dat je je roeping gevonden heb!
Gr Pieter Groe -
09 Februari 2014 - 21:24
Ingrid:
Lieve Anneke, wederom boeiend om te lezen. Ben er trots op te kunnen zeggen dat je een collega van van me bent.
Groetjes,
Ingrid -
10 Februari 2014 - 16:19
Paulina:
Ha Anneke,
Wat leuk om al je verhalen te lezen! Kzou dr zo zin in krijgen, om te komen kijken.....!
Heel veel succes en plezier daar! Ook veel werkplezier!
Hartelijke groet en liefs Paulina -
13 Februari 2014 - 23:32
Marinda:
ha anneke,
wat leuk om jouw naam tegen te komen in de nieuwsbrief van kliniek hidi, heb gelijk even bekeken of je soms een weblog had... een vriendin van mij is wel eens in Hidi geweest, dus krijg nog steeds de nieuwsbrief! khad het van lizette al eens gehoord dat je naar afrika zou gaan, maar verder niet...
ik was verrast om jou opeens tegen te komen in deze nieuwsrbrief...
Boeiend om te lezen!
En nog een goede tijd verder!
Marinda -
18 Februari 2014 - 11:17
Elmira:
Hoi An,
Wat een indrukken! Je maakt echt heel wat mee.
Leuk om je zo op afstand toch te kunnen volgen. Je hebt een bijzonder fijne schrijfstijl, ik zie 't gewoon voor me. En ik zou heel graag bij je om het hoekje kijken!
Liefs,
Elmier
-
18 Februari 2014 - 12:35
Jaap En Elise:
Ha An,
Wat boeiend om je verhalen te lezen. Soms heel schokkend, maar ook hele mooie dingen.
Ik voel natuurlijk het meeste mee met de zwangeren, sjonge..dan ben ik toch wel blij dat ik in Nederland woon :-)
Dit wordt een tijd die je nooit meer gaat vergeten meid!
Heel veel zegen verder!
Liefs Jaap en Elise
-
21 Februari 2014 - 20:10
Léonie:
Wat een mooi,maar interessant verhaal.....wat kan ik hier toch blij zijn met wat wij hebben..
Maar dan denk ik ook weer zij kennen niet anders, dus alle kleine beetjes helpen, en wie zegt dat wij beter hebben of hun...Het licht aan je verwachtingen en wat we gewend zijn...
Mooi Anneke dat je dat van zo dicht bij kan meemaken en kan helpen..Veel succes en geniet er ook van die mooi dingen, die je overkomen..x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
