Al weer ruim 1,5 week voor bij!
Blijf op de hoogte en volg Anneke
18 Januari 2014 | Ethiopië, Debre Zeyit
Beste bloglezers!
Leuk om alle reacties te lezen!
Er is inmiddels al weer ruim 1,5 week voorbij. Ook hier gaat de tijd hard. Met de gedachte: in de avonden zal ik wel veel tijd hebben, heb ik redelijk wat vermaak meegenomen. Maar nee hoor! De avonden zijn hier kort en er zijn nog andere Nederlanders op de compound. We koken en eten samen, doen spelletjes, heel gezellig!
Vorige week zaterdagavond zijn we met de collega’s van de kliniek uit eten geweest als afscheid van Tineke en Anna-Ruth (verloskundige die hier voor langere tijd was). Leuk om zo de collega’s te leren kennen! Een divers team, met wisselend goed Engels en Amharic sprekende collega’s. Het eten was prima, alleen viel het licht een aantal keer uit, zit je gezellig met elkaar in het donker te eten! Na afloop hebben we een aantal collega’s thuis gebracht:
Al hobbelend gaan we op weg in het donker, toeterend voor iedereen die zomaar de straat oversteekt en voor de dieren die over straat lopen. Gezellig kletsend met elkaar in het Amharic, Engels en Nederlands. Bijzonder ook om te zien hoe iedereen woont! De een in een redelijk huis, de ander in een hutje in een armoedig dorpje. Ook wel schrijnend om dan te beseffen hoe dichtbij arm en rijk bij elkaar liggen. Dan ben je echt blij als je weer je bed in kan duiken na een verfrissende douche. Tijdens de terugweg (het was erg donker) kwamen we 3 vrouwen tegen: 2 vrouwen met een jonge barende vrouw van rond de 16 in hun midden. Ze waren op weg naar de kliniek, wie weet hoe lang ze al hadden gelopen. Daar er in onze kliniek op dit moment geen bevallingen gedaan worden, werd ze met de ‘ambulance’, die we ook mee hadden, naar een andere kliniek gebracht. Bizar, zo heel anders als dat in Nederland zou gaan. De ‘ambulance’ is een auto die absoluut niet comfortabel is maar wel heel sterk. Hierdoor is hij bestand tegen alle hobbels en kuilen. Het is echter geen pretje als je erin ligt terwijl je ziek bent of gaat bevallen!
Afgelopen maandag was het Holiday, omdat de profeet Mohammed jarig was. Een dagje vrij dus. Met een aantal Nederlanders hier zijn we naar Debre Zeyit gegaan. In dit dorp hebben we wat winkeltjes bezocht en daarna zijn we in de Bajaj (een soort Tuk Tuk) naar een meer gegaan die in de omgeving van Debre Zeyit ligt. En ja, als blanke val je hier op. Kinderen schreeuwen ‘money money’ naar ons, bedelaars smeken om geld. Op de hoek van een straat ligt een man, opgerold, in de brandende zon. Heel verdrietig om dit te zien.
Deze week heb ik samen met Henny een begin gemaakt met het schilderen van de container. Overigens wel lastig om te schilderen met al het opwaaiende stof en de verf die al zo’n beetje opdroogt aan je kwast voordat je überhaupt hebt geverfd. Daarbij is het bij elkaar krijgen van je materiaal al een uitdaging op zich. Je gaat niet even naar de Gamma of Karwei om je inkopen te doen. Nee, je gaat eerst naar Debre Zeyit (als er een auto naar toe gaat), daar naar een winkeltje om de verf te halen, hopend dat ze de juiste kleur hebben anders moet je naar een volgend winkeltje. In een ander winkeltje koop je weer de kwasten, het volgende winkeltje heeft afplaktape en ga zo maar door! Geduld is hier absoluut het sleutelwoord! Heel leerzaam om op deze manier in contact te komen met de bevolking! Wel begin ik steeds meer uit te kijken naar het werk in de kliniek. Collega's van de kliniek kwamen van de week naar me toe met de vraag: wanneer we nou eindelijk eens in de kliniek komen werken. We beginnen wel de dag in de kliniek en drinken er regelmatig wat. Hierdoor houden we contact en komen er ook leuke gesprekken op gang!
Het sponsorgeld van mijn collega’s en andere spontane giften heb ik overhandigd aan de kliniek. Heel hartelijk bedankt ook namens Tineke hiervoor! Er wordt een mooi doel voor gezocht!
Tot de volgende keer!
Anneke
Leuk om alle reacties te lezen!
Er is inmiddels al weer ruim 1,5 week voorbij. Ook hier gaat de tijd hard. Met de gedachte: in de avonden zal ik wel veel tijd hebben, heb ik redelijk wat vermaak meegenomen. Maar nee hoor! De avonden zijn hier kort en er zijn nog andere Nederlanders op de compound. We koken en eten samen, doen spelletjes, heel gezellig!
Vorige week zaterdagavond zijn we met de collega’s van de kliniek uit eten geweest als afscheid van Tineke en Anna-Ruth (verloskundige die hier voor langere tijd was). Leuk om zo de collega’s te leren kennen! Een divers team, met wisselend goed Engels en Amharic sprekende collega’s. Het eten was prima, alleen viel het licht een aantal keer uit, zit je gezellig met elkaar in het donker te eten! Na afloop hebben we een aantal collega’s thuis gebracht:
Al hobbelend gaan we op weg in het donker, toeterend voor iedereen die zomaar de straat oversteekt en voor de dieren die over straat lopen. Gezellig kletsend met elkaar in het Amharic, Engels en Nederlands. Bijzonder ook om te zien hoe iedereen woont! De een in een redelijk huis, de ander in een hutje in een armoedig dorpje. Ook wel schrijnend om dan te beseffen hoe dichtbij arm en rijk bij elkaar liggen. Dan ben je echt blij als je weer je bed in kan duiken na een verfrissende douche. Tijdens de terugweg (het was erg donker) kwamen we 3 vrouwen tegen: 2 vrouwen met een jonge barende vrouw van rond de 16 in hun midden. Ze waren op weg naar de kliniek, wie weet hoe lang ze al hadden gelopen. Daar er in onze kliniek op dit moment geen bevallingen gedaan worden, werd ze met de ‘ambulance’, die we ook mee hadden, naar een andere kliniek gebracht. Bizar, zo heel anders als dat in Nederland zou gaan. De ‘ambulance’ is een auto die absoluut niet comfortabel is maar wel heel sterk. Hierdoor is hij bestand tegen alle hobbels en kuilen. Het is echter geen pretje als je erin ligt terwijl je ziek bent of gaat bevallen!
Afgelopen maandag was het Holiday, omdat de profeet Mohammed jarig was. Een dagje vrij dus. Met een aantal Nederlanders hier zijn we naar Debre Zeyit gegaan. In dit dorp hebben we wat winkeltjes bezocht en daarna zijn we in de Bajaj (een soort Tuk Tuk) naar een meer gegaan die in de omgeving van Debre Zeyit ligt. En ja, als blanke val je hier op. Kinderen schreeuwen ‘money money’ naar ons, bedelaars smeken om geld. Op de hoek van een straat ligt een man, opgerold, in de brandende zon. Heel verdrietig om dit te zien.
Deze week heb ik samen met Henny een begin gemaakt met het schilderen van de container. Overigens wel lastig om te schilderen met al het opwaaiende stof en de verf die al zo’n beetje opdroogt aan je kwast voordat je überhaupt hebt geverfd. Daarbij is het bij elkaar krijgen van je materiaal al een uitdaging op zich. Je gaat niet even naar de Gamma of Karwei om je inkopen te doen. Nee, je gaat eerst naar Debre Zeyit (als er een auto naar toe gaat), daar naar een winkeltje om de verf te halen, hopend dat ze de juiste kleur hebben anders moet je naar een volgend winkeltje. In een ander winkeltje koop je weer de kwasten, het volgende winkeltje heeft afplaktape en ga zo maar door! Geduld is hier absoluut het sleutelwoord! Heel leerzaam om op deze manier in contact te komen met de bevolking! Wel begin ik steeds meer uit te kijken naar het werk in de kliniek. Collega's van de kliniek kwamen van de week naar me toe met de vraag: wanneer we nou eindelijk eens in de kliniek komen werken. We beginnen wel de dag in de kliniek en drinken er regelmatig wat. Hierdoor houden we contact en komen er ook leuke gesprekken op gang!
Het sponsorgeld van mijn collega’s en andere spontane giften heb ik overhandigd aan de kliniek. Heel hartelijk bedankt ook namens Tineke hiervoor! Er wordt een mooi doel voor gezocht!
Tot de volgende keer!
Anneke
-
18 Januari 2014 - 20:47
Reinier & Diana:
Mooi om te lezen weer! Bijzonder om te lezen hoe het de barende vrouwen aan toegaat. Wat is het dan goed geregeld hier in NL!
Juist bijzonder dat je daar dus in kan betekenen!
Groetjes Reinier en Diana
-
18 Januari 2014 - 20:48
Helma Buzink:
Ha Anneke, bedankt voor je verslag. Het is weer interessant om te lezen. Je zal inderdaad wel van de ene verbazing in de andere vallen. Lig je er 's nachts wel eens wakker van? Ik vind het knap van je hoor. Veeeeeeel Hollandse knuffels van Helma XXX
-
18 Januari 2014 - 21:21
Lizette:
Hey An,
Wat een verhaal is het weer. Je maakt behoorlijk wat mee!
Fijn om te lezen dat het in ieder geval goed met je gaat. Daar zijn we blij om. Hier ook alles goed. Het groeit weer allemaal door(je weet wel). Liefs van dré, tet en kusje van Joël -
18 Januari 2014 - 22:12
Moeder:
Hoi An
Fijn om je blog te lezen Moeilijk om zoveel armoede zo dichtbij te zien
Dan zou je iedereen willen helpen
gelukkig dat je daar niet alleen in staat
Dat gevoel zullen jullie allemaal wel hebben
Ik voel met je mee hoor anneke
Heel veel liefs van je moeder
-
18 Januari 2014 - 22:36
Leonie Molegraaf:
Nou volgens mij heb je nog geen boek uitgelezen!! Heel veel plezier daar!! -
19 Januari 2014 - 00:47
Joanne:
Ha An,
Fijn om wat van je te lezen!
Wat een verhaal weer, wat zal je veel meemaken!
Heel veel succes nog verder he en geniet ervan!
Liefs Joanne -
19 Januari 2014 - 12:50
Ingrid:
Lieve Anneke, ik heb je blog weer met veel plezier gelezen. Meid er zit een schrijver in je. Fijn dat je het naar je zin hebt en toch nog zoveel kunt betekenen daar. Geniet nog van je tijd en werk daar, ze mogen daar blij zijn met zo'n lief mens als jij.
Groetjes,
Ingrid x -
20 Januari 2014 - 21:09
Alice Otterspeer:
Lieve An,
We hebben naar je verslag uitgekeken, maar wat we al vermoedden; je zal weinig tijd hebben om dingen voor jezelf te doen... je maakt daar zoveel bijzonders mee, zo heel anders als in onze Westerse (media)cultuur :) Mooi om te lezen, heel bijzondere ervaringen. Kan me voorstellen dat je liever met medische intrumenten werkt dan met kwasten, haha. Succes in ieder geval nog ff en dan heel veel sterkte en mooi werk toegewenst in de kliniek. Veel sterkte in de moeilijke / confronterende momenten. We denken aan je. Veel liefs en tot gauw 'lezens' maar weer!! :)
Lies & Bart -
21 Januari 2014 - 04:01
Gerda:
Hoi Anneke,
Interessant om te lezen wat je daar allemaal meemaakt!
En goed om te horen dat je het naar je zin hebt!
Ik heb je ook weer een mailtje gestuurd.
groetjes van Gerda -
24 Januari 2014 - 11:55
Sjaan Boender:
hallo Anneke,
dank voor je verhaal.
leuk om zo op de hoogte te blijven van je belevenissen in zo'n ver vreemd land.
Wij wensen je het goede toe en hopen dat je snel in de kliniek kan gaan beginnen.
we wachten je volgende blog af.
hartelijke groet uit capelle aan den ijssel
sjaan -
27 Januari 2014 - 19:18
Familie W. Schouten:
Wat het je weer veel meegemaakt en wat een indrukken heb je opgedaan. Je bent misschien vandaag voor het eerst begonnen in de kliniek? Verder hebben we gelezen, dat je je helemaal niet verveelt met al die collega's en Hollanders. Leuk hoor! Veel sterkte toegewenst en we lezern graag wel weer je volgende verslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
